Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2017

Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ
17 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2017
Απόστολος: Γαλ. β´ 16-20
Ευαγγέλιον: Μάρκ. η΄ 34- θ΄ 1
Ήχος: πλ. β΄.- Εωθινόν: Δ΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ


«ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός»
Η αξία της ζωής

Η παρούσα ζωή, θεωρείται από πολλούς, με κάποια δόση υπερβολής ίσως, ως το μέγιστο αγαθό που έχει δοθή από τον Θεόν εις τον άνθρωπον. Τούτο δε, διότι εις την ζωήν αυτήν ο άνθρωπος, ζη όμορφες καταστάσεις, δημιουργεί οικογένειαν, αποκτά τέκνα, βιώνει και απολαμβάνει εκείνα που περιμένει και προσδοκά, αλλά και εκείνα τα αναπάντεχα και αιφνίδια. Ακόμη και όταν κάποιες καταστάσεις της ζωής αυτής είναι θλιβερές και οδυνηρές, παλεύει να τις αντιμετωπίση και να τις διορθώση, χωρίς όμως να θέλη να απαρνηθή την ζωήν εις τον κόσμον αυτόν. Αν θα εξηρτάτο από αυτόν, θα επέλεγε να ζη μονίμως και αιωνίως εις τον κόσμον τούτον, ακόμη και αν εγνώριζε εκ των προτέρων τας θλίψεις που τον περιμένουν.
Είπομεν όμως ότι παρά την αναμφισβήτητον αξίαν της παρούσης ζωής, η προεκτεθείσα κοσμική άποψις είναι υπερβολική. Υπερβολική δε, διότι, συμφώνως προς τους λόγους του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, υπάρχει η «πέραν του τάφου» ζωή. Η πλησίον του Θεού και η, εις την Βασιλείαν Αυτού, αιώνιος διαμονή. Η ζωή η οποία είναι, όχι απλώς ανωτέρα της παρούσης, αλλά δι’ εκείνον που θα την κληρονομήση, θα είναι ζωή αιώνιος και αθάνατος. Εις την, μετά θάνατον, αυτήν ζωήν, δεν θα υπάρχη η παραμικρά θλίψις, ο ελάχιστος πόνος και η μικροτέρα οδύνη. Εις εκείνην, τέλος, την αιωνίαν ζωήν, θα είμεθα ως άγγελοι Θεού, κατά τον αθάνατον Λόγον του Κυρίου μας, «Εν γαρ τη αναστάσει … ως άγγελοι Θεού εν ουρανώ εισι» (Ματθ. ΚΒ  30).
Εάν όμως, ίδωμεν την παρούσαν ζωήν ως προετοιμασίαν δια την μέλλουσαν, τότε η αξία αυτής λαμβάνει τεραστίας διαστάσεις. Τότε, παύει να λογίζεται και να κρίνεται με κριτήρια βιολογικά και μόνον, αλλά φαίνεται ως προετοιμασία δια την αιωνιότητα. Ο άνθρωπος που επιποθεί την μέλλουσαν αιώνιον ζωήν, ζει την ζωήν αυτήν και την αξιολογεί σαν στίβον αγώνος. Είναι, όντως, η ζωή αυτή δι’ αυτόν, αξιόλογος, αφού δι’ αυτής θα καταξιωθή της επουρανίου. Προσπαθεί να εκμεταλλευθή τας ημέρας και τας ώρας και τας στιγμάς της ακόμη, έχων κατά νουν και οραματιζόμενος, τα αγαθά της μελλούσης, «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν» (Α  Κοριν. Β  9).
Υπ’ αυτήν την διάστασιν κρινομένη η παρούσα ζωή, κρίνεται όντως ανεκτίμητος και κορυφαίον δώρον του Θεού εις τον άνθρωπον. Τοιουτοτρόπως την είδον και την εξετίμησαν αλλά και την διεχειρίσθησαν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Ζωήν εν τω Χριστώ και κατά Χριστόν˙ Ζωήν αγώνος και θυσίας˙ Ζωήν πνευματικήν, μυστηριακήν ζωήν. Χωρίς τα ανθρώπινα πάθη και την αμαρτίαν. Χωρίς τις αμαρτωλές ανθρώπινες συνήθειες. Χωρίς, ει δυνατόν, ο,τιδήποτε το υλικόν και φθαρτόν και αμαρτωλόν, αλλά πλήρη αρετών και αγαθών έργων.
Μία τοιαύτη ζωή, είναι εκείνη την οποίαν μας συνέστησεν ο Κύριος να ευχώμεθα και να παρακαλούμεν. Εκείνην την οποίαν περιγράφει εις την λεγομένην «Κυριακήν προσευχήν» και η οποία πρέπει να είναι ο απόλυτος στόχος και σκοπός μας. «Πατερ ημών … αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης·  τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον·  και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών·  και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού» (Ματθ. ΣΤ  9-13).
«ζη δε εν εμοί Χριστός»
Ο θείος Απόστολος Παύλος, ο εκ των κορυφαίων Αποστόλων, ο πρώην φανατικός Φαρισαίος και απηνής διώκτης του Ιησού Χριστού, ήδη βιώνει την εν Χριστώ ζωήν. Το «σκεύος εκλογής», όπως τον απεκάλεσε ο ίδιος ο Κύριος, απευθυνόμενος προς τον έτερον Απόστολον Ανανίαν, ευθύς μετά την θαυμαστήν κλήσιν. Αυτός, ευρίσκεται εις μοναδικήν ουρανίαν κατάστασιν. Παρουσιάζοντας την ζωήν του, λέγει τούτα τα μοναδικά λόγια, που ίσως ελάχιστοι άγιοι του Θεού άνθρωποι, θα τολμούσαν να εκστομίσουν. Εις μίαν ελευθέραν μετάφρασιν των, ως άνω, λόγων του, λέγει, «Νοιώθω ότι έχω πάψει πλέον να ζω ως οι συνήθεις άνθρωποι. Δεν αισθάνομαι να είμαι εγώ ο ίδιος. Αισθάνομαι, να ζη μέσα μου ο Ίδιος ο Χριστός».
Αυτήν την ζωήν έζησαν κατ’ ουσίαν, όλοι εκείνοι οι άνθρωποι του Θεού. Εκείνοι οι οποίοι ηγάπησαν τον Θεόν περισσότερον από ο,τιδήποτε άλλο, πρόσωπον η πράγμα επί της γης. Εκείνοι οι οποίοι έβλεπον την παρούσαν αυτήν ζωήν, ως αρχήν δια την αιωνιότητα και έλεγον μετά του Παύλου, «εάν τε γαρ ζώμεν, τω Κυρίω ζώμεν, εάν τε αποθνήσκωμεν, τω Κυρίω αποθνήσκομεν. εάν τε ουν ζώμεν εάν τε αποθνήσκωμεν, του Κυρίου εσμέν» (Ρωμ. ΙΔ  8).
Η ζωή μας
Δεν με ενδιαφέρει και ούτε φυσικά προτίθεμαι να ερευνήσω την ζωήν εκάστου ανθρώπου. Αν και πολλοί δεν προσπαθούν να την αποκρύψουν η θα έλεγον και το αντίθετον, ότι μάλλον επιζητούν να ευρίσκωνται εις την δημοσιότητα και να διαρρέουν εις την διάθεσιν καθενός, ακόμη και τα πλέον απόκρυφα προσωπικά δεδομένα, επαναλαμβάνω δεν σκοπεύω να ασχοληθώ με την ζωήν εκάστου. Όμως, εν προκειμένω, οφείλομεν να ερευνήσωμεν την ζωήν μας, και να διαπιστώσωμεν εν πρώτοις, εάν όντως «αξίζει να ζούμε». Εάν η ζωή μας είναι απλώς και μόνον, μία βιολογική και κτηνώδης η ζώμεν συμφώνως προς την προοπτικήν δια την οποίαν επλάσθημεν. Εάν απλώς ζώμεν αναπνέοντες και τρώγοντες και περιοριζόμενοι εις τας απαραιτήτους βιολογικάς ανάγκας, αντιλαμβανόμεθα ότι μία τοιαύτη ζωή, ως προανεφέραμεν, δεν διαφέρει της κτηνώδους. Το να ζώμεν κατά τοιούτον τρόπον, παύομεν πλέον να είμεθα άνθρωποι. Εάν δεν «ζη εν ημίν Χριστός», ήδη έχομεν αποθάνει πνευματικώς. Συν­επώς, προτιμότερος είναι ο θάνατος.
Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή: http://orthodoxostypos.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε το σχόλιό σας