Τόν προσκαλοῦν γιά σύνοδο στήν Κωνσταντινούπολη

 Γιόρτασε τό Πάσχα μέ καρδιακή λαμπρότητα. Μέσα του γιορτή, ἔξω ἡ πλάση πανηγύρι ἀτέλειωτο. Ἡ ἄνοιξη ὅμως τοῦ ἀναζωπύρωσε τήν πολλαπλή ἀσθένεια. Τοῦ χρειαζότανε καρτερία, πού τήν ἔβρισκε στήν προσευχή. Παράλληλα, μετά τό Πάσχα, ὤφειλε νά δεχτεῖ γιά συζήτηση καί συμβουλές ὅλους, ἐκείνους πού δέ δέχτηκε στή διάρκεια τῆς σιωπῆς του. Ἔγραψε καί πολλές ἐπιστολές, ὅπως καί ποιήματα. Γιά νά ἐξηγήσει πῶς καί γιατί σιώπησε, αὐτός πού σ’ ὅλη τή ζωή του αἰσθανότανε ὄργανο τοῦ Θεοῦ καί τραγούδαγε τήν ἀλήθεια καί τήν ἀρετή.

Αὐτά τήν ἄνοιξη τοῦ 382, μέ τό Γρηγόριο στήν Καππαδοκία. Στήν ὅλη Ἐκκλησία ὅμως τά προβλήματα ἤσανε διαφορετικά. Νέοι κλονισμοί, ἔντονες διαμάχες μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσης.

Κέντρο τῶν διαβουλεύσεων ἡ Κωνσταντινούπολη, τῆς ὁποίας ἀρχιεπίσκοπος ὁ Νεκτάριος. Ἱκανός καί μετρημένος. Τοῦ ἔλειπε ὅμως ἡ πνευματική ἀκτινοβολία τοῦ Γρηγορίου. Ἀρχιεπίσκοπος καί αὐτοκράτορας ἀποφάσισαν σύνοδο γιά τό καλοκαίρι τοῦ 382. Τό μυαλό καί τῶν δύο πῆγε στό Γρηγόριο. Νά ’χουμε στήριγμα τόν πανίερο αὐτόν ἄντρα, σκέφτηκαν. Δέν μπορούσανε νά διανοηθοῦν κάτι μεγάλο στήν Ἐκκλησία χωρίς τό Γρηγόριο.

Στείλανε, λοιπόν, προσκλήσεις σέ ὅλους τούς ἐπισκόπους τῆς Ἀνατολῆς, μέσω τῶν πολιτικῶν διοικητῶν, τῶν βικαρίων καί τῶν ἐπάρχων. Ὁ διοικητής τῆς Καππαδοκίας Ὀλύμπιος τήν ἔστειλε και μέ δικό του παρακλητικό γράμμα στό Γρηγόριο. Τίς ἑπόμενες ἡμέρες παίρνει καί τοῦ Κωνσταντίνου, τοῦ βικαρίου Καππαδοκίας καί Πόντου. Ὅλοι ζητούσανε τήν παρουσία τοῦ Γρηγορίου στή σύνοδο.

Στό ἱερό παλάτιο τά ἴδια νιώθανε ὅλοι. Κι ἕνα πρωί, ὁ αὐτοκράτορας Θεοδόσιος κάλεσε τόν ἀνώτερο δικαστή Προκόπιο:

-Προσπάθησε, τοῦ λέει ὁ αὐτοκράτορας, σ’ ἐκτιμάει πολύ ὁ θαυμάσιος αὐτός ἄνθρωπος, ὁ Γρηγόριος. Κάνε ὅ,τι μπορεῖς, νά πειστεῖ νά ἔρθει στή σύνοδο γιά νά τίς δώσουμε κύρος....

Προσπάθησε καί ὁ Προκόπιος, χωρίς ἀποτέλεσμα. Ὁ Γρηγόριος συνέχιζε νά εἶναι ἀπαυδισμένος ἀπό τή συμπεριφορά τῶν συναγμένων ἐπισκόπων. Ἡ ἀσθένεια του εἶχε ἀναζωπυρωθεῖ. Καί ἡ ἀγάπη του γιά τήν ἡσυχαστική ζωή πάντα ἰσχυρή.

-Ἀγαπητέ μου, Προκόπιε, μοῦ ζητᾶς νά ἔρθω γιά σύνοδο, μά καμμιά σύνοδο δέν ξέρω νά ἔχει καλό τέλος. Φιλονικίες καί διαιρέσεις μόνο. Γι’ αὐτό καί γώ ἀποτραβήχτηκα στήν ἡσυχία. Ἔπειτα, καθώς ξέρεις, μέ προστατεύει ἀπό συνόδους καί δραστηριότητες ἡ ἀρρώστια μου. Καί νά ’θελα δέν μπορῶ νά ταξιδέψω, γιατί ἔχω τά χάλια μου, τά πόδια, τό ἆσθμα, ὅλα μαζύ.... Κάθε τόσο φτάνω στά πρόθυρα τοῦ θανάτου. Ἐξήγησε, λοιπόν, στόν εὐσεβέστατο αὐτοκράτορα τήν κατάσταση τῆς ὑγείας μου, γιά νά μή νομίσει ὅτι ἀρνοῦμαι ἀπό φυγοπονία καί ἀδιαφορία.

Ὁ πληγωμένος Ἀετός (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)

(ἀφηγηματικὴ Βιογραφία)

   (σελ.327-328)

  Στυλιανοῦ Γ. Παπαδοπούλου Καθηγητή Πανεπιστημίου

Ἔκδοση Δ΄

Ἀποστολική διακονία

εδώ το προηγούμενο