Ὁ Μελέτιος Ἀντιοχείας καί τό ὅραμα τοῦ Θεοδοσίου. Ὁ πληγωμένος Ἀετός. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

 Ἀπό καιρό εἶχε γίνει κάτι παράξενο. Ὁ ἀγέρωχος αὐτοκράτορας ἐκμυστηρεύτηκε στό Γρηγόριο ἕνα ἐντυπωσιακό του ὅραμα, ὅπου ρόλο ἀποφαστιστικό ἔπαιξε κάποιος ἐπίσκοπος. Τήν ἐποχή τοῦ ὁράματος ὁ Θεοδόσιος δέν ἤτανε αὐτοκράτορας, μόνο στρατηγός. Νύχτα, λοιπόν, ἡ σκηνή τοῦ στρατηγοῦ στή μέση τοῦ στρατοπέδου. Παντοῦ ἡσυχία κι ὁ Θεοδόσιος κοιμότανε βαθιά. Ὅμως, μιά σεβάσμια μορφή, ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος, ἐμφανίστηκε στή σκηνή. Ὁ στρατηγός, ὄρθιος καί ἄφωνος, δέχτηκε στούς ὤμους του ἀπό τόν ἐπίσκοπο βασιλική χλαμύδα καί στέμμα...

Καί σ’ ἕνα χρόνο ὁ στρατηγός ἔγινε βασιλιάς. Ποιός ὅμως ἤτανε ὁ ἐπίσκοπος; Ἀναρωτιότανε, ἀλλά δέν τό εἶχε μάθει ἀκόμα κι ἄς εἴχαν περάσει τρία χρόνια καί πλέον.

Τώρα, πού εἶχαν μαζευτεῖ ἀρκετοί ἐπίσκοποι μετά τόν Μελέτιο, ὁ Γρηγόριος ἔκρινε καλό νά τούς παρουσιάσει στόν αὐτοκράτορα. Κανόνισε, λοιπόν, κι ἕνα πρωί μετά τά μέσα τοῦ Ἀπρίλη, ξεκίνησαν γιά τό ἱερό παλάτι. Συναχτήκανε στήν Ἁγία Εἰρήνη, γιατί ἐκεῖ γύρω εἶχαν ἐγκατασταθεῖ ὅλοι, καί μέ τά πόδια φτάσανε στό Αὐγουσταῖο, περνώντας ἀπό τήν Ἁγία Σοφία. Στήν κυρία εἴσοδο τοῦ παλατιοῦ, στή Χαλκή πύλη, τούς περίμενε τιμητική συνοδεία. Περάσανε ἀργά - ἀργά τό εὐρύχωρο Αὐγουσταῖο, κάτω ἀπό τίς νότιες καί δυτικές στοές. Στρίψανε καί ἀνεβήκανε τίς μαρμάρινες σκάλες. Στά κεφαλόσκαλα παντοῦ μωσαϊκά καί στά πλάγια ὀρθομαρμαρώσεις καί ἀγαλματίδια. Ὁ αὐτοκράτορας Θεοδόσιος, καταργώντας τό πρωτόκολλο –τή βασιλική τάξη- εἶχε στηθεῖ στή λαμπρή αἴθουσα τοῦ θρόνου καί περίμενε μόνος. Ἤτανε γεμάτος προσμονή καί δέος.

Οἱ ἐπίσκοποι, ἄλλοι γέροντες καί ἄλλοι ὥριμης ἡλικίας, προχώρησαν. Μπήκανε στή χρυσοποίκιλτη αἴθουσα καί εἴδανε τόν αὐτοκράτορα νά σηκώνεται -ἀντίθετα μέ τό πρωτόκολλο. Πρῶτος τόν πλησίασε ὁ Γρηγόριος, ἔχοντας δεξιά του τό σεβάσμιο Μελέτιο, τόν ὁποῖο ὑποβοηθοῦσε –κρατώντας τον ἀπό τόν ἀγκώνα. Ὁ Θεοδόσιος ἀπρόσμενα κατέβηκε στό πρῶτο σκαλοπάτι τοῦ θρόνου. Ὁ Γρηγόριος ἔδειξε ὅτι θά τοῦ συστήσει τούς ἐπισκόπους. Ὁ βασιλιάς ἔκανε μ’ εὐγένεια κίνηση ἀρνητική καί προχώρησε μόνος του πρός τούς ἐπισκόπους. Πλησίασε ἀκόμα περισσότερο. Τούς κοίταξε μέ σεβασμό, ἀλλά καί μ’ ἐρευνητικό βλέμμα, ἐπίμονα, πάλι καί πάλι. Στάθηκε, τέλος, μ’ σιγουριά στόν ἐπιβλητικό καί σεβάσμιο Μελέτιο καί ἀσυναίσθητα ψέλλισε:

-Αὐτός εἶναι.... αὐτός.... ναί, αὐτός.

Καί τόν πλησίασε μέ λαχτάρα, τόν ἀσπάστηκε, τοῦ φίλησε τό χέρι καί δέ χόρτανε νά κοιτάζει τό ἱερό γέρικο κεφάλι του. Εἶχε ἀναγνωρίσει –καί τό εἶπε- τό σεβάσμιο ἐπίσκοπο, πού στό ὅραμά του τόν εἶχε στέψει βασιλιά καί τοῦ φόρεσε τή βασιλική χλαμύδα. 

 

Ὁ πληγωμένος Ἀετός (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)

(ἀφηγηματικὴ Βιογραφία)

   (σελ.245-246)

  Στυλιανοῦ Γ. Παπαδοπούλου Καθηγητή Πανεπιστημίου

Ἔκδοση Δ΄

Ἀποστολική διακονία

εδώ το προηγούμενο