Μέ ποιούς τά ἔβαζε. Ὁ πληγωμένος Ἀετός. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

 Ποτέ ὅμως, ὁ μεγάλος τοῦτος ἄνδρας δέν τά ’βαζε μέ τούς μικρούς καί τούς ἀνεύθυνους.   Τούς δεχότανε καί τούς ἀγαποῦσε σάν παιδιά, πού κάνουνε ἀνοησίες καί ἀνταρσίες πρός τούς γονεῖς. Ἀλλά τούς ὑπευθύνους καί τούς ἐπισκόπους δέν τούς χαριζόταν. Γι’ αὐτούς παραπανιότανε συνέχεια. Αὐτοί τόν ἀρρωσταίνανε μέ τίς ἴντρικγκες, τά παρασκήνια καί τίς ὕπουλες ἐνέργειες. Καί τό κακό εἶναι ὅτι γνώριζε καλά τούς ἐπισκόπους, τό ποιόν καί τή μόρφωσή τους, οἱ περισσότεροι ἄξεστοι:

-Τί θά κάνουμε μ’ αὐτούς Χριστέ μου; Τώρα πού τελειώσανε οἱ διωγμοί μας, τώρα πού οἱ ὀρθόδοξοι πήρανε τούς ναούς καί τίς ἐπισκοπές μας... μέ ποιούς ἐπισκόπους θά προχωρήσουμε;

Οἱ περισσότεροί τους ἀνάξιοι, ἀγράμματοι κι ἀσυνείδητοι. Ἀφήσανε τά χωράφια καί τό πάρε – δῶσε τῆς ἀγορᾶς, τή φασίνα στά καράβια καί τά λιμάνια καί γίνανε ἀμέσως ἐπίσκοποι. Νοιάζονται μόνο γιά τό φαΐ καί τήν καλοπέραση. Ποιός θά κερδίσει τά πιό πολλά, τόν πιό μεγάλο θρόνο. Καί μ’ αὐτούς ἡ Ἐκκλησία περιμένει νά δεῖ προκοπή! Βασιλέα μου Χριστέ, μή μᾶς ἀφήνεις ἔτσι, κάνε κάτι, στήριξέ μας, διῶξε τά δαιμόνια πού μᾶς πνίγουνε....

Τίς σκέψεις αὐτές δέν τίς κράταγε κρυφές ὁ Γρηγόριος. Τά ἔλεγε μέ κάθε εὐκαιρία. Δέν τούς ἔβριζε φανερά κλέφτες καί λωποδύτες, ἀλλά ἔλεγε καί ξανάλεγε πώς εἶναι ἀπαίδευτοι καί ἀνέτοιμοι γιά τό λειτούργημα τοῦ ἐπισκόπου. Αὐτά ὅμως τά μαθαίνανε οἱ θιγόμενοι κληρικοί καί προβάλλανε συνεχῶς τό παράδειγμα τῶν Ἀποστόλων, πού δέν ἤσανε σπουδαγμένοι καί σοφοί, μά δίδαξαν ὅλο τόν κόσμο.

 Στά τέτοια ψευτοεπιχειρήματα ὁ Γρηγόριος ἀπαντοῦσε αὐστηρά:

-Ἄς εἴχανε καί οἱ ἐπίσκοποί μας τήν πίστη ἑνός Ἀποστόλου κι ἄς μένανε ἀστοιχείωτοι. Ἄς εἴχανε τήν ἀφιλοχρηματία τῶν Ἀποστόλων, ἄς γυρνούσανε φτωχοί καί ἀσκτήμονες, ὅπως ἐκεῖνοι, ἄς εἴχανε τήν ἐλπίδα τους μόνο στό Θεό, ἄς μπορούσανε νά θεραπεύσουν ἕναν ἄρρωστο, καθώς ἔκαναν ἐκεῖνοι... καί τότε χαλάλι τους. Ἀντίθετα, ἐτοῦτοι δῶ δέν ἔχουνε καμμιά ὁμοιότητα μέ τους ἁγίους Ἀποστόλους.....

Δέν ἀφήνει ὅμως τήν Ἐκκλησία του ὁ Θεός. Πάντα, σέ κάθε ἐποχή, ἀνάμεσα στούς πολλούς κακούς ἤ τούς συνηθισμένους ἐπισκόπους, ἀναδεικνύει καί λίγους ἐκλεκτούς, πενυματοφόρους. Καί τό ἅγιο Πνεῦμα ἐνεργεῖ ἔτσι, ὥστε οἱ πολλοί, μ’ ὅλη τή μικρότητα καί τήν ἀνικανότητά τους, μετά ἀπό ἕνα σωρό πειρασμούς καί ξεστρατίσματα, νά δέχονται τό δρόμο τῶν λίγων φωτισμένων. Ἔτσι γινότανε στίς δύσκολες στιγμές τῆς Ἐκκλησίας. Τό ἴδιο καί στίς Οἰκουμενικές Συνόδους.

Καί στήν περίπτωσή μας ὁ Θεός δέν ἄφηνε τήν Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινούπολης. Ἔδινε κουράγιο καί δύναμη στό ἱερό του ἀετό καί τό πρωί σηκωνότανε. Στήν ἀρχή τρέκλιζε ἀπό τήν ἀδυναμία καί τίς πολλές νυχτερινές μετάνοιες. Ἔτσι πού τόν ἔβλεπαν οἱ ἄνθρωποί του τό πρωί πιανόταν ἡ ἀναπνοή τους. Ὁ Θεόφιλος τόν στήριζε ἀπό δεξιά καί κάθε τόσο σκεφτότανε τά ἴδια:

-Πῶς θά μπορέσει, Παναγία μου, νά σταθεῖ τόσε ὧρες στήν Ἐκκλησία; Καί θά ’ναι κεῖ ὁ αὐτοκράτορας, οἱ συγκλητικοί, οἱ ἄρχοντες ὅλοι... πρέπει νά λειτουργήσει καί μετά νά κηρύξει...

 Παρηγοριότανε πάλι ὁ Θεόφιλος, γιατί αὐτό συνέβαινε συχνά καί πάντα ὁ ἱερός ἄνδρας τά κατάφερνε. Ὅταν ἐπρόκειτο νά λειτουργήσει στούς Ἁγίους Ἀποστόλους, πήγαιναν μέ ἁμάξι. Ἡ ἀπόσταση περνοῦσε τά δύο χιλιόμετρα. Ὅταν θά λειτουργοῦσε στήν ἁγία Εἰρήνη ἤ στήν Ἁγία Σοφία, σπάνια πήγαινε μέ ἁμάξι. Ἡ ἀπόσταση μικρή. 

Ὁ πληγωμένος Ἀετός (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)

(ἀφηγηματικὴ Βιογραφία)

  (σελ.238-240)

  Στυλιανοῦ Γ. Παπαδοπούλου Καθηγητή Πανεπιστημίου

Ἔκδοση Δ΄

Ἀποστολική διακονία

 

εδώ το προηγούμενο